حرمت

کم‌کم سیاهــــــی علمت دیده می شود
                                                 آثار خیمــــه‌های غمت دیده می شود
افتاده سینـــــه ام به تپش های انتظار
                                                 از روی تل دل، حرمت دیده می شود

مادر

از عرش از میان حسینیه‌ی خدا
آمد صدای ناله‌ی «حیّ علی العزاء»
جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد 
گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا
جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت 
یارب! اجازه هست شوم فرش این عزا؟
آدم زجنت آمد و ناله‌کنان نشست 
در بزم استجابت بی‌قید هر دعا
او که هزار بار به گریه نشسته بود 
یک «یا حسین» گفت و همان لحظه شد به پا
آری تمام رحمت خود را خدا گرفت... 
گسترد بر محرّم این اشک و گریه‌ها
آن‌گاه گفت: روضه بخوان «أیّها الرسول»
جانم فدای تشنه لب دشت کربلا
*
روضه تمام گشت ولی مادری هنوز 
آید صدای گریه‌اش از بین روضه‌ها

باران

باز باران، با ترانه، میخورد بر بام خانه

یادم آرد کربُ بلا را

دشت پر شور و بلا را

باز باران، قطره قطره میچکد از چوب محمل

آخ باران! کی بباری بر تن عطشان یاران؟!!!

بوی محرم

غریب و تشنه و تنها، دلم بود
تمام عمر با سقا، دلم بود
دوبیتی در دوبیتی نوحه خواندم
غمی ام البنینی با دلم بود

دل من

تو مثل کوی بن بستی، دل من!
تهی دستی، تهی دستی، دل من!
اگر یک ذره بو می بردی از عشق
به دنیا دل نمی بستی، دلِ من!


- علیرضا قزوه -

می ترسم

من از اشکی که میریزد ز چشم یار می ترسم
از آن روزی که اربابم شود بیمار میترسم

رها کن صحبت یعقوب و دوری و غم فرزند
من از گرداندن یوسف سر بازار می ترسم

همه گویند این جمعه بیا اما درنگی کن
از اینکه باز عاشورا شود تکرار می ترسم

آمدنت

دارد زمان آمدنت دیر می شود
دارد جوان سینه زنت پیر می شود

وقتی به نامه عملم خیره می شوی
اشک از دو دیده ی تو سرازیر می شود

گل

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست
یا شب و روز به جز فکر تو ام کاری هست

صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟
همه دانند که در صحبت گل خاری هست

قتلگاه

در بین راه مانده ام و مات ِ چشم هات  
مبهوت و بی قرار ِ محاکات ِ چشم هات

حالم دگر شدست که در نیمه های شب
برخواستم برای مناجات ِ چشم هات

رسمش نبود پرده بگیری و بعد از آن
من را رها کنی به خیالات ِ چشم هات

با سر به قتلگاه خودم می روم اگر
آید دمی هوای اشارات ِ چشم هات ...

درد کربلا

« آنـانـکـه خـاک را بــه نظـر کیــمیـا کنـنـد »
بــایــد غبــار صحــن تـــو را طـوطـیــا کنـنـد

«هـرگـزنمیردآنـکـه دلش» جلـد مشهد است
حـتـــی اگــر کــه بـــال و پـرش را جـدا کنـنـد

از آن حـریــم قـدســی ات آقـای مـــهـربــان
« آیا شود که گوشـه ی چشمی به ماکنند»

هرکس به مشهدآمد و حاجت گرفـت و رفـت
او را بــــه درد "کـــــربــ و بـلا" مـبــتــلــا کنـنـد .......