مادر

از عرش از میان حسینیه‌ی خدا
آمد صدای ناله‌ی «حیّ علی العزاء»
جمع ملائکه همه گریان شدند و بعد 
گفتند تسلیت همه بر ساحت خدا
جبریل بال خدمت خود را گشود و گفت 
یارب! اجازه هست شوم فرش این عزا؟
آدم زجنت آمد و ناله‌کنان نشست 
در بزم استجابت بی‌قید هر دعا
او که هزار بار به گریه نشسته بود 
یک «یا حسین» گفت و همان لحظه شد به پا
آری تمام رحمت خود را خدا گرفت... 
گسترد بر محرّم این اشک و گریه‌ها
آن‌گاه گفت: روضه بخوان «أیّها الرسول»
جانم فدای تشنه لب دشت کربلا
*
روضه تمام گشت ولی مادری هنوز 
آید صدای گریه‌اش از بین روضه‌ها